به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ آفتاب در روز عاشورای سال ۶۱ هجری در سرزمین کربلا که غروب کرد، اسارت خانواده امام حسین علیه‌السلام و همراهان ایشان در نیز آغاز شد. عمر بن سعد کاروانی را به تعداد مشهور ۸۴ نفر از اسیران کربلا به سمت کوفه روانه کرد که در رأس آن‌ها امام سجاد علیه‌السلام و حضرت زینب سلام‌الله علی‌ها حضور داشتند.

این کاروان روز دوازدهم محرم به کوفه رسید تا دلیلی برای خوش‌خدمتی عمر بن سعد در بارگاه عبیدالله بن زیاد باشد.

اسیران بعد از یک هفته اقامت در کوفه، به دستور ابن زیاد به سمت شام حرکت داده شدند تا به کاخ یزید بروند. اسارت اهل‌بیت امام حسین علیه‌السلام یکی از جان‌سوزترین رویدادها در کل تاریخ محسوب می‌شود؛ رویدادی که داغ آن بر پیشانی تاریخ باقی‌مانده و هنوز بعد از چهارده‌قرن قلب مردم مؤمن و آزاده را به درد می‌آورد.

این کاروان از نوزدهم محرم تا اول ماه صفر، بین کوفه و شام در راه بودند، در این میان قوم ستمگر سر مبارک امام حسین (ع) و نیز زنان و مردان اسیر خاندان را حرکت‌دادن تا نزدیک شهر دمشق رسیدند.

ام‌کلثوم (س) به «شمر» که از افراد آن قوم ستمگر بود، گفت: درخواستی از تو دارم! شمر گفت: درخواستت چیست؟ ام‌کلثوم (س) فرمود: اینک به شهر شام رسیدیم، اگر خواستی ما را وارد شهر کنی از دروازه‌ای ببر که تماشاگر کمتری دارد تا مردمان نظاره‌گر کمتری باشند و به ما کمتر نگاه کنند و امر کن سرهای شهدا را از میان ما بیرون ببرند و دور کنند و پیش دارند تا مردم به تماشای آن‌ها مشغول شوند و به ما کمتر نگاه کنند؛ زیرا از کثرت نگاه‌هایشان به ما در این حال خوار و رسوا شده‌ایم!

طول زمان حرکت از کوفه به شام را نباید معادل بازگشت از شام به کربلا دانست چرا که رفتن همراه با توقف در شهرها بوده است و بازگشت، بی‌درنگ و بی توقف و از حاشیه فرات بدون نیاز به ورود به شهرها صورت پذیرفته است.

مسیر حرکت قافله نیز به‌درستی و دقت در مقاتل و تواریخ ثبت نشده است. نوعی تشتت و جابه‌جایی در منازل راه کاملاً مشهود و معلوم است. تنها ردپا برای بررسی مسیر حرکت، نقاطی است که به مشهد نقطه و مشهد رأس الحسین (ع) مشهور شده‌اند و نکته دیگر اینکه جمعیت فراوان سربازان و فرماندهان، در راه نیازمند تأمین نیازها به‌ویژه علوفه برای مرکب‌ها و غذای روزانه کاروان و دیگر مایحتاج بودند و معلوم است که درنگ و توقف در راه کم نبوده است، هر چند عبیدالله به فرماندهان توصیه کرده بود که سریع حرکت کنند و خود را به شام برسانند.

شرایط کاروان اسرا در مسیر کوفه تا شام، حالتی سخت و آزاردهنده داشت. به طوری که سر مبارک شهیدان کربلا را روی نیزه پیشاپیش آن‌ها حرکت می‌دادند و اسرا را با زنجیرهایی به یکدیگر بسته بودند؛ عده‌ای پیاده بودند و تعدادی روی شترهای عریان سوار بودند. در روایتی نوشته شده که امام سجاد علیه‌السلام که در آن میان همچنان بیمار بودند، با زنجیری بسته شده و دست‌های مبارک آن حضرت بر گردن ایشان متصل شده بود.

همراه این کاروان افراد رذلی بودند تا آزار بر اهل‌بیت امام حسین علیه‌السلام را به حداکثر برسانند؛ افرادی مانند شمر بن ذی‌الجوشن، خولی و زحر بن قیس.

مسیر کوفه تا شام، مسیری طولانی بود؛ بنابراین در میان راه روستاها و منزلگاه‌هایی وجود داشت که به منزله استراحتگاه بین راه محسوب می‌شد. در تاریخ نوشته شده که در هر منطقه و روستایی که کاروان اسیران کربلا به آن می‌رسیدند، مردم به‌محض آشنایی با اعضای کاروان و باخبر شدن از شهادت امام حسین علیه‌السلام به گریه و زاری افتاده، سوگواری می‌کردند و بر قاتلان آن حضرت لعنت و نفرین می‌فرستادند.

از اسیران و سرهای شهدای کربلا در میان راه کوفه تا شام، کرامت‌های بسیاری به ظهور رسیده که خاطره‌های بسیاری از آن در مقاتل و منابع اسلامی ثبت شده است.

 می‌دانست، و یقین به شهادت خود و یاران داشت، اما در عین حال چنان وظیفه سنگین بود که باید خود را در خون خویش غوطه‌ور کرده و درخت نورس اسلام را آبیاری نماید.

به هر روی، پس از شهادت حضرت و یاران عاشورایی آن امام همام، کاروان بازماندگان عاشورا به دستور سرمداران لشکر کفر به‌طرف کوفه حرکت کرد.

ورودی جانسون و جانکاه، ورودی مصیبت‌بار و غمناک.

همان کوفیانی که خروار نامه نوشتند و حضرتش را دعوت کردند امروز اهل‌بیتش را به اسارت گرفتند، تو گویی مسلمان نیستند و اعتقادی به توحید و نبوت و معاد ندارند.

انتهای خبر/