به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهید محمدرضا آل‌عبدی یکم مهر ۱۳۴۰، در دزفول به دنیا آمد. پدرش علی، کشاورز بود و مادرش زهراسلطان نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته انسانی درس خواند و دیپلم گرفت. به‌عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. پانزدهم آذر ۱۳۶۱، با سمت بی‌سیم‌چی در ابوغریب توسط نیروهای عراقی بر اثر انفجار مین و اصابت ترکش آن به پاها، شهید شد. مزار وی در زادگاهش قرار دارد.

متن وصيت‌ نامه‌ شهید «محمدرضا آل‌عبدی»:

 در یکی از نوشته‌هایش که ظاهراً به هنگام شنیدن خبر شهادت یکی از هم‌رزمانش این گونه وصیت می‌کند: «چه انسان‌های پر ارزشی را از دست می‌دهیم، اگر بخواهیم مقایسه کنیم و آمار را در کنار سایر آدم‌ها قرار دهیم آن وقت به عظمت و بزرگی مقام این انسان‌های خدایی پی می‌بریم؛ مثلاً مقایسه کنید جوانی را که در یک کشور فاسد اروپایی زندگی می‌کند با جوان ایرانی، در اینجا جوان زاده می‌شود، پروده پدر و مادری خداپرست، در مسجد با دوستان پاک درس اخلاق می‌آموزد.

راه انتخاب می‌کند، چه راهی؟ از کتاب خدا پیدا می‌کند. معلم روحانی درسش می‌دهد. آن روحانی که پیش مردان پاک و کسانی که سال‌ها احادیث و روایات ائمه را می‌خوانند، اخلاق آنان را می‌دانند و می‌فهمند چون‌که در حوزه زندگی می‌کنند و چه محیطی! آنگاه یکی از آن محیط و پروردۀ آنجا بیرون می‌آید و نه یکی که آنجا خورشیدی است که به اطراف خود پرتوافشانی کند.

گرمای ایمان به اطراف خود بخشد و جوانی که در زیر این گرمای نوازشگر و محیط پر نور زندگی می‌کند یک طرف او مسجد که صدای دلنواز قرآن بگوش می‌رسد و مدرسه هرگاه تعطیل می‌شود و خیابان‌ها را می‌بینی پر از انسان‌ها و جوان‌ها، پسرانشان را نگاه کن هر کدامشان را بنگری او را قبلاً دیده‌ای. در خیابان، مقابل تانک‌ها، مشت گره‌کرده با فریاد مرگ بر طاغوت و در مسجد نیز او را دیده‌ای سر بر سجده، زاری به پیشگاه خدای مقتدر، ناله می‌کرد حقیقتاً که اینان نعمت‌اند برای ما، و وای بر ما اگر قدرشان را ندانیم و از وجودشان بهره نگیریم.»

محمدرضا آل عبدی

انتهای خبر/