به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی «رهیاب» به نقل از سدید؛ یک سال و چند ماه از آغاز این فاجعه انسانی در غزه می‌گذرد؛ ۴۷۰ روزی که تقویم آن‌ها را ثبت کرده و هر روز، گواهی بر یکی از تاریک‌ترین فصول تاریخ بشری است. هیچ‌یک از مصائب شناخته و ناشناخته در تاریخ، چنین ضربه عمیق و ویرانگری به حیثیت انسان وارد نکرده است.

غزه، این سرزمین پرالتهاب، اکنون به سوگ‌نامه‌ای بزرگ تبدیل شده است؛ هر کلمه آن نشان از بی‌عدالتی و درد دارد. اما سوگ همیشه ویرانگر نیست؛ گاهی سوگ انسان را به مرثیه‌سرایی و بازاندیشی سوق می‌دهد. ما، شاهدان این فاجعه انسانی، در غم مردم غزه به انزوا نرفته‌ایم بلکه تلاش کرده‌ایم در رثای انسانیت ازدست‌رفته بیندیشیم.

انسانیت در غوغای جنگ و طغیان قدرت به سایه‌ای بی‌روح بدل شده است. گویی معنای دیرینه خود را از دست داده و هر روز صدای جان‌های ازدست‌رفته در هیاهوی منافع و سیاست گم می‌شود. چند جان دیگر باید قربانی شود؟ چند کودک دیگر باید در زیر آوار آرزوهایشان دفن شوند؟ حامیان این جنایت‌ها باید پاسخگوی حقوق کدام بشر، آزادی کدام انسان و رفاه کدام کودک باشند؟ غزه دیگر تنها یک جغرافیا نیست، بلکه آیینه‌ای است که حقیقت تلخ بشریت را به ما نشان می‌دهد.

در حملات اسرائیل به این سرزمین، تمام آنچه پیش‌تر در داستان‌ها و فیلم‌های تخیلی از بی‌رحمی و توحش مشاهده کرده‌ایم، به واقعیت بدل شده است. هیچ‌یک از مکان‌ها و اقشار اجتماعی از این ویرانی در امان نماندند. خانه‌ها، مدارس، بیمارستان‌ها و حتی اردوگاه‌هایی که باید امن‌ترین نقاط باشند، به تلی از خاک تبدیل شدند.

معیارهای انسانیت در غزه فروریخت و همه شاخص‌های خود را از دست داد، اما غزه تنها سمبل مرگ نیست. اینجا سرزمین امید و مقاومت نیز هست؛ جایی که مرز میان زندگی و مرگ آن‌چنان باریک شده که دیگر به‌سختی می‌توان میان آن دو تفاوت قائل شد. ایستادگی در برابر ظلم در غزه بخشی از زندگی است و مرگ برای آزادی پایانی شکوهمند دارد.

روایت‌های غزه فقط یک افسانه نیستند؛ بلکه داستان‌های زنده انسان‌هایی‌اند که میان مرگ و زندگی، شرافت و صبر را برگزیده‌اند. این روایت‌ها اگر شنیده شوند، قادرند جهان را تکان دهند و بیدار کنند.

در این میان، پزشکان و کادر درمان غزه قهرمانان خاموشی‌اند که با دستانی خسته و قلب‌هایی مملو از ایمان در برابر موج مرگ ایستاده‌اند و جان می‌بخشند. آنان چهره انسانی جنگ‌اند و با وجود ویرانی بیمارستان‌ها و امکانات محدود، همچنان برای دفاع از زندگی تلاش می‌کنند. هر روز با لوله‌های نشانه رفته تانک‌ها، صدای هولناک موشک‌ها و ارتعاشات انفجارها روبه‌رو می‌شوند، اما از نجات جان‌ها دست نمی‌کشند.

پزشکان غزه ما را آموخته‌اند که بی‌طرفی در برابر جنایت معنایی ندارد. شما یا در سمت درست تاریخ ایستاده‌اید یا همدست ظلم هستید. آنان در میان خاک و خون درس انسانیت می‌دهند و به ما یادآور می‌شوند که وجدان بشری نمی‌تواند در برابر چنین ظلمی سکوت کند.

داستان غزه داستان انسانیت است؛ داستانی که در آن انسان‌هایی از سرتاسر جهان برخاستند و در حمایت از فلسطین به عمل پرداختند. این داستان ماست، داستان مبارزه میان ظلم و عدالت، میان مرگ و زندگی.

ما تنها گوشه‌ای از آنچه بر مردم غزه گذشته است را بازگو کردیم، از جنایت‌های هولناک علیه ۳۶ بیمارستان تا روایت‌های شجاعانه پزشکان. این روایت نه پایان است و نه تاریخ. این داستان زنده است در قلب هر انسان آزاده‌ای که صدای غزه را می‌شنود و امیدوار است که روزی جهان شجاعانه در برابر ظلم بایستد.

مسئولیت ما تا آن روز این است که صدای مردمانی باشیم که حق زندگی می‌خواهند؛ صدایی که شاید روزی وجدان جهان را بیدار کرده و تغییری واقعی ایجاد کند. غزه سوگ‌نامه‌ای است که هرگز نباید فراموش شود.

روایت پزشکان غزه نقطه‌ای روشن در دل تاریکی این سوگ‌نامه است. در میان جنایت و ویرانی، جلوه‌هایی از انسانیت ناب یافت می‌شود. تصور کنید پزشکانی را که هر روز با دستانی خسته در میان ویرانه‌ها به دنبال نجات جان‌ها هستند؛ قهرمانانی که نه برای شهرت و افتخار، بلکه تنها برای انجام وظیفه انسانی خود در برابر تمامی تهدیدها ایستاده‌اند.

آیا این کافی است؟ آیا تنها ایستادگی این انسان‌های شریف می‌تواند جهان را بیدار کند؟ پاسخ روشن است: خیر. بیداری وجدان جهانی نیازمند صدایی رساتر است. هر یک از ما باید صدای مظلومیت مردم غزه باشیم. 

هر گلوله‌ای که در این سرزمین شلیک می‌شود، تنها جان یک انسان را نمی‌گیرد، بلکه بخشی از انسانیت را نابود می‌کند. هر خانه‌ای که ویران می‌شود، صرفاً یک سازه سیمانی و سنگی نیست، بلکه سرکوب رؤیای آزادی است. هر کودکی که کشته می‌شود، نه‌تنها یک زندگی، بلکه فردایی است که می‌خواست جهان را تغییر دهد.

انتهای خبر/