⁨ ⁨ به گزارش خبرنگار گروه سیاسی شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ نیاز فوری و حیاتی امروز کشور خدمت دیپلماسی به میدان است وگرنه سایر فعالیت های دستگاه سیاست خارجه بلافایده است.

تجربه ۲ جنگ تحمیلی هشت ساله با عراق و ۱۲ روزه با اسرائیل نشان می دهد تمرکز ایران برای محکومیت متجاوزین و تحصیل منافع ملت ایران از طریق سازمان‌های بین‌المللی بی‌ثمر است چنانکه هیچ کدام از سازمان‌های بین‌المللی «سازمان ملل، آژانس انرژی اتمی و...» حاضر به محکومیت و معرفی متجاوز به عنوان آغازگر جنگ نشده‌اند.

دیپلماسی ایران باید به‌ صورت ریشه‌ای متحول شود و از حالت دفاعی و توجیه‌گرایانه خارج گردد. زمان آن رسیده که وزارت امور خارجه به‌ جای سرمایه‌گذاری بر نهادهای بی‌اعتبار بین‌المللی، تمام توان خود را معطوف به پشتیبانی عملی از نیازهای میدان کند. 

این به معنای تبدیل سفارتخانه‌ها به مراکز عملیاتی تأمین نیازهای دفاعی، انعقاد پیمان‌های راهبردی با متحدان قابل اعتماد، و ایجاد کریدورهای امن برای انتقال فناوری‌ها و تجهیزات پیشرفته نظامی است. 

دیپلماسی ما باید به‌صورت فعالانه در خدمت تقویت بازدارندگی ملی عمل کند، این تحول استراتژیک نه یک انتخاب، که ضرورتی حیاتی برای حفظ امنیت و تمامیت ارضی کشور در شرایط کنونی است. 

راهبرد جدید باید بر مبنای واقع‌بینی و درس‌گیری از تجربیات گذشته، از هرگونه توهم نسبت به نهادهای بین‌المللی دست بردارد و تمام ظرفیت خود را بر تأمین عملی نیازهای دفاعی متمرکز کند.

در چنین شرایطی دستگاه دیپلماسی ایران باید حداکثر تلاش خود را برای پشتیبانی از میدان به عمل آورد و وزیر امور خارجه حلقه وصل مذاکرات دفاعی_نظامی با کشورهای دوست شود.

حداقل ثمره این اتفاق تقویت و تجهیز میدان برای تقابل با متجاوزان احتمالی به خاک وطن خواهد شد اتفاقی که به نظر می‌رسد دستگاه سیاست خارجی ایران تمرکز چندانی روی آن ندارد.⁩⁩⁩⁩⁩

نویسنده: صادق شاهوارپور، کارشناس روابط بین‌الملل