عصمت احمدیان مادر شهیدان فرجوانی و معروف به «مادر ایران» در گفتگو با خبرنگار شبکه اطلاع‌رسانی «رهیاب»؛ اظهار کرد: زنان خوزستان در مصاف با دشمنان در  جنگ تحمیلی در کنار مدافعان وطن در دوران جنگ تحمیلی پشتیبان رزمندگان اسلام بودند و زینب‌وار اقدام به رساندن آذوقه، امداد و نجات و درمان مجروحان، شستن لباس رزمندگان و پر کردن خشاب سلاح مجاهدان اسلام می‌کردند.

وی با بیان اینکه نقش مؤثر دیگر زنان تربیت فرزندان صالح برای ادامه راه و آینده نهضت اسلامی بود،‌افزود: آنچه که در  خط مقدم  دل‌های رزمندگان هشت سال دفاع مقدس را گرم و زخم‌هایشان را درمان کرد و به پیروزی امیدوار نمود، حضور شیرزنانی در پشت جبهه بود که با دستان پرمهر خود آذوقه مهیا کردند و همسران و فرزندانشان را با دعای خیر روانه جبهه‌ها نمودند.

مادر شهیدان فرجوانی گفت: یکی از مظلومانه‌ترین جلوه‌های جنگ نقش زنان قهرمان در شهرهای جنگی بود که مناظر دردناکی را به نمایش گذاشت، مادران جوانی که فرزند در آغوش، پذیرای بمب و موشک شدند و در ملکوتی‌ترین حالات به سوی پروردگار خویش شتافتند درحالی‌که مردان‌شان در دفاع از حریم میهن اسلامی در جبهه ها حضور داشتند.

این مادر شهید با اشاره به تلاش‌های شبانه‌روزی‌اش در پشت جبهه‌ها برای کمک به رزمندگان در ۸ سال دفاع‌مقدس، می‌گوید: 
در آن زمان، از شب تا صبح در خانه غذا می‌پختم و صبح آن‌ها را به رزمنده‌ها می‌رساندم. هرکاری که از دستم برمی‌آمد برای کمک به رزمنده‌ها انجام می‌دادم. از همان ابتدای جنگ تحمیلی، کارم را با پشتیبانی آغاز کردم. اول کارم هم با شستشوی لباس رزمنده‌ها بود. دوخت لباس‌ها را نیز انجام می‌دادم. 

احمدیان گفت: در روز‌های ابتدایی جنگ، شهرمان خالی از مردان شده بود و من سعی می‌کردم زنان و کودکان را در حد امکان به شهر‌های امن منتقل کنم و با کمک دیگر زنان باقی مانده یکی از انبار‌های ریسندگی شهر را که تعطیل شده بود، تجهیز کردم تا مایحتاج جبهه از مواد خوراکی، مهمات و اسلحه و لباس را جمع‌آوری کنم و با وانت به جبهه برسانم. جالب است بدانید در دهه ۴۰ که گرفتن گواهینامه برای خانم‌ها به همین آسانی‌ها هم نبود، من گواهی نامه‌ام را گرفتم.

وی ادامه داد: همزمان با فعالییت هایم، فرزندانم راهی جبهه‌های جنگ علیه باطل شدند، پسرم اسماعیل ۸ بار در جبهه مجروح شد. دست راست، پای چپ و شیمیایی شدن از جراحات او بود تا اینکه در سال ۱۳۶۵، در عملیات کربلای ۴، به شهادت رسید.

 احمدیان درباره ویژگی‌های شخصیتی پسرش می‌گوید: «اسماعیلم را خیلی دوست داشتم. بسیار مهربان و خوش‌خلق بود. امیدم بود؛ هم در این دنیا و هم آن دنیا. نوزده سال بیشتر نداشت که فرمانده گردان شد.

وی افزود:  او همچون برادرش ابراهیم، راه صدساله را یک‌شبه طی کرد و رفت. من به آن‌ها غبطه می‌خورم. من این پسر‌ها را بزرگ کردم، اما جز اینکه رضای خدا برای‌شان در اولویت باشد، چیزی در رفتار‌ها و گفتارشان ندیدم.

این مادر شهید عنوان کرد: قلب تپنده خانه مادر است، و مادر به امید فرزندانش زندگی را می‌گذراند و همه می‌دانیم از دامن زن، مرد به معراج می‌رود. 

احمدیان افزود: از آنجا که خاک ایران نیز قهرمان‌پرور است، از مادران ایرانی خواهش می‌کنم که برای تربیت فرزند وقت بگذارند، چون ثمره‌اش را خواهند دید. هر مادری که مراقب دینش باشد، مراقب رفتارهایش باشد، مراقب گفتارش باشد و ... فرزندی تربیت خواهد کرد که باعث افتخار خودش خواهد شد.

انتهای خبر/