به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ دی‌ماه ۱۳۹۷ و با حضور مسئولان محلی و استانی طرح پردیس سینمایی امید در شهرستان اندیمشک کلنگ‌زنی شد تا بر اساس این طرح پردیس سینمای امید اندیمشک در زمینی به مساحت ۱۰۰۰ متر و سه سالن با حمایت سازمان سینمایی و توسط آقای ساکی سرمایه‌گذار بخش خصوصی احداث گردد.

اما علی‌رغم گذشت ۶ سال از کلنگ‌زنی این طرح که با توافقات انجام شده قرار بود با سازه سبک و در بوستان‌های مرکزی شهر و در زمینی به مساحت یک هزار مترمربع احداث و در مدت سه ماه بعد از تحویل زمین و تهیه نقشه و طراحی سازه و انتخاب پیمانکار به بهره‌برداری برسد به حالت نیمه‌کاره به حال خود رها شده تا سینما در اندیمشک بی امید شود و علی‌رغم گذشت شش سال از کلنگ‌زنی این پروژه هیچ پاسخ روشنی از مسئولان به مطالبه مردم اندیمشک که داشتن یک مجموعه سینمایی بروز و استاندارد است، داده نشود و اندیمشک شهر بدون سینمای کشور باشد.

قطعاً سینما و هنر نه فقط شاخصه فرهنگ‌اند بلکه فرای فرهنگ، تار و پودی از هویت اجتماعی و گاهی سیاسی و اقتصادی یک جامعه و شهر و کشورند. مادامی که سینما فعال و پررونق باشد به‌روشنی می‌توان گفت آن جامعه و آن شهر از نظر اقتصادی مردمانی باقدرت اقتصادی خوب دارد و دغدغه‌های دیگری را چون دغدغه‌های اجتماعی و هویتی نیز در آن شهر نمایان می‌شود.

گاهی مجلات، پیج‌ها و سایت‌های به‌اصطلاح هنری آن‌چنان با آب‌وتاب از علاقه‌مندان به هنر و سینما حرف می‌زنند و برخی کارگردانان از استقبال مردم از فیلم‌های خود می‌گویند که فرض می‌کنند ما نمی‌دانیم در ۱۰۴۷ شهر کشور اصلاً سینما وجود ندارد و فقط ۱۵۰ شهر ایران سینما دارد که اغلب آن‌ها یعنی ۶۵ تای آن متعلق به پایتختی است که امکانات در آن جولان می‌دهد بالعکس دیگر شهرها.

نگاه نقادانه باید منصفانه باشد و گفت همه این نبودها و کمبودها در سینما و هنر از طرف مسئولین امر یعنی فرهنگی نبوده و نیست و اکثر این حوزه به دست بخش خصوصی است که باید ورود کنند و آن‌ها هم ساخت‌وساز و تجارت و این قبیل امور سودده را به کار فرهنگی و هنری بی‌سود یا کم‌سواد ترجیح می‌دهند. اما در کنار همه این‌ها که کلیت و کلی‌گویی، خوزستان که بسیاری اگر نگوییم همه اولین‌ها به شکرانه نعمت نفت و گاز و انرژی در آن شکل گرفت و ورود کرد؛ داستانی متفاوت‌تر از دیگر استان و شهرها دارد.

اگر کمی تمرکز کنیم در خوزستان همشهری بود به نام اندیمشک که روزگاری پنج سینما داشت که شهرهای اطراف که هیچ، استان‌های اطراف هم سلبریتی‌ها و تجار مشهور هم برای دیدن و بهره‌مندی از آن‌ها می‌آمدند و سینما و امکانات آن را با هیجان می‌دیدند. روزی پارادیا اولین سینمای اندیمشک، از مدرن‌ترین سینمای خوزستان و حتی کل کشور بود. به‌واقع پارادیا نماد مدرنیته در کل خوزستان بود، دروازه ورود فنّاوری در شاید همه جنوب ایران بود.

سینما پارادیا در سال ۱۳۵۱ توسط عبدالصمد اقبال با درجه کیفی یک و با ظرفیت ۷۴۰ نفر افتتاح شد و پس از انقلاب در اختیار حوزه هنری گذاشته شد. پارادیا بعدها به سینما بهمن تغییر نام داده شد و در بین دهه ۷۰ تا ۸۰ چند بار تعطیل و باز فعال می‌شد و از سال ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۵ شاید گفت اوج شکوفایی خود را پشت سر گذاشت.

سال‌هاست نام و نشانی از سینما بهمن یا همان پارادیا دیگر دیده نمی‌شود و تنها چند عکس، چند کپشن اینستاگرام، دو سه مطلب در وب‌سایت‌ها و خاطره‌های پیرمردها و پیرزن‌های قدیمی اندیمشک به‌سختی و مشقت جلوی فراموش آن را می‌گیرند تا با تخریب کامل آن و احداث مجموعه جدید گردشگری هیچ اثری از این سینمای قدیمی و خوشنام کشور باقی نماند.

اندیمشک روزگاری پنج سینما فعال داشت، سینمایی در تراوس بتنی، فجر، راه‌آهن و بهمن که اندیمشک را به‌عنوان شاخص در فرهنگ و هنر زبانزد عام و خاص کرده بود. هرچند آن‌ها دوام و قوام زیادی نداشتند و نوسانی فعالیت داشتند و گاهی بسیار پررونق و اغلب بسیار متروکه و بی مخاطب بودند. عمر همه آن‌ها هرگز به‌اندازه بهمن «پارادیا» نشدند و تلاش‌ها برای سینمادار شدن اندیمشک هرگز به نتیجه نرسید تا امروز پردیس سینمایی امید نیز در سکوت کامل به یک وعده بی‌نتیجه تبدیل شود.

محمد جمشیدی در گفتگو با خبرنگار رهیاب در اندیمشک وجود سینما را یک نیاز و ضرورت مهم فرهنگی در کشور دانست و گفت: امروز مردم اندیمشک برای دیدن آثار سینمایی به شهرهای مجاور مراجعه می‌کنند و این موضوع زیبنده مردم این شهر نیست و موضوع فقدان سینما باید با پیگیری و جدیت مسئولان محلی و استانی رفع شود.

انتهای خبر/