به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهید «غلامحسین راشدی» دوم فروردین ۱۳۴۸، در شهرستان شوش به دنیا آمد. پدرش عرب، راننده بود و مادرش فوزیه نام داشت. دانش‌آموز اول راهنمایی بود. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. چهارم اردیبهشت ۱۳۶۲، درحالی‌که فقط چهارده سال داشت در شیب نیسان بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر و کتف، شهید شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

متن وصیت‌نامه «غلامحسین راشدی»: 

بسم رب الشهداء و الصدیقین

با درود و سلام به رهبر عالی‌مقام، حضرت امام خمینی دامت‌برکاته، و سلام بر ملت قهرمان و شهیدپرور ایران و درود بیکران بر شهیدان راه حق و آزادی سخنم را آغاز می‌کنم.

امام را تنها نگذارید

همیشه طرف‌دار راه حق و حقیقت باشید؛ مبادا خدایی نخواسته، یک‌دفعه دست از رهبر کبیر بکشید و آن را تنها بگذارید، چون ما اهل کوفه نیستیم که امام حسین (ع) را تنها بگذاریم. باید قدر این نظام جمهوری اسلامی را بدانید، واقعاً یک نعمت است برای ایران.

از شهادتم شاد باشید

سخنم با شماست ای پدر و ای مادر عزیز من! چون در طول زندگی کاری برای شما نکرده‌ام، باید مرا حلال کنید و اگر شهید شدم، گریه نکنید، بلکه شاد باشید که شما هم به سهم خود فرزندتان را در راه اسلام داده‌اید، همچون مولایم حسین (ع) که فرزند خود را در این راه از دست داد.

راه شهدا را ادامه دهید

ای پدر و مادر گرامی! برادرانم و خواهرانم را طوری تربیت کنید که راه شهیدان حق و اسلام را طی کنند. مادرم! برای من همچون حضرت زینب (س) باش و اصلاً برای من ناراحت نباش و صبر و استقامت داشته باش. از همه فامیل و دوستان می‌خواهم که مرا حلال کنند. این راهی است که باید همه بروند؛ شما نگاه کنید، روزی چند نفر شهید می‌شوند، شهادت لیاقت می‌خواهد. من هم اگر لیاقت داشته باشم به راه شهدا می‌روم.

جوانان هوشیار باشید

ای هم‌وطنان عزیزم! ای ملت ایران و ای سلحشوران دلاور! نگذارید این خون شهیدان که برای دفاع از وطن و جمهوری اسلامی است، به هدر برود، چون اینجا رزمندگان شهید می‌شوند، شما مسئولیت بزرگی خواهید داشت. ای جوانان! نکند در خواب ذلت بمیرید که حسین (ع) در میدان نبرد شهید شود.

انتهای خبر/