یادداشت سید علیرضا شریفی فعال رسانه‌ای به شبکه اطلاع رسانی «رهیاب»؛ قضاوت درباره صعود به دور بعدی جام جهانی ۲۰۲۲ و یا قهرمانی در جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۳ زود است اما با این فرض که قهرمان آسیا شدیم و به دور حذفی جام جهانی رسیدیم، فردای قهرمانی چه کنیم؟

بیش از ۴ دهه است که تیم ملی امید رویای صعود به المپیک دارد اما هیچکسی از دستاورد صعود به المپیک نمی‌گوید.فوتبال ما چه در رده باشگاهی و چه در عرصه ملی چه کم دارد؟ قهرمانی؟ اگر قهرمان شویم و مکرر به رقابت‌های بین المللی صعود کنیم، فرهنگ حاکم بر فوتبالمان اصلاح می‌شود؟

فوتبال یکی از دلخوشی‌های مهم ملت‌ها است و ما ایرانی‌ها از این امر مستثنی نیستیم، رقابت‌ با انگلیس، آرژانتین، آلمان، اسپانیا، پرتغال و سایر بزرگان فوتبال از جذابیت‌های بی‌بدیل است حتی اگر کلینزمن تور دروازه‌مان را بلرزاند و مسی در دقیقه آخر کاممان را تلخ کند شاید حتی حسرت گل شدن توپ طارمی مقابل پرتغال و سالم بودن گل عزت‌الهی تا آخر عمر بر دلمان سنگینی کند این‌ها نه تنها از جذابیت فوتبال برای ما نمی‌کاهد بلکه بر عشق ما به مستطیل سبز می‌افزاید.

اما بیایید کمی از لذت فوتبال جدا شویم و در خلوت خود بپرسیم دستاورد این فوتبال برای ما چیست؟ غیر از اعصاب خوردکنی و کیفیت نازل بازی‌ها هر هفته و در هر تورنمنت چه چیزی عایدمان می‌شود؟ غیر این است که حاشیه‌های بی‌مورد از این هفته به آن هفته مغز ما را درگیر می‌کند و غیر از بهانه‌جویی چیزی نمیبینیم؟

حواشی فوتبال در ایران فقط در مستطیل سبز خلاصه نمی‌شود و تاج و دوستانش بیرون از زمین فوتبال هم ملت را بازی می‌دهند! قوای حاکمیت هم توانایی رقابت با تاج و سایر شاهان این عرصه ندارد چرا که فیفا ما را تهدید می‌کند و اگر سیاست در فوتبال دخیل شود، تعلیق می‌شویم.

اگر سیاست در فوتبال دخیل نیست چرا تحریم‌های سیاسی مانع از واریز بدهی‌های FIFA و AFC به فدراسیون فوتبال ایران می‌شود؟ اگر سیاست در فوتبال دخیل نیست چرا تیم فوتبال روسیه به دلیل حمله نظامی این کشور به اوکراین تعلیق می‌شود؟ چرا اموال آبرامویچ مالک چلسی به نفع دولت انگلستان بلوکه می‌شود؟

سیاست در ورزش و به‌ویژه فوتبال دخیل است و این مسئله مثل روز روشن است مگر اینکه مثل کبک سر در برف کنیم و سر به سر فیفا نگذاریم تا دستش همیشه بر فرق سرمان بکوبد!

بیایید تا سال آینده با جام جهانی و جام ملت‌های آسیا الکی خوش باشیم تا نگویند می‌توانستیم زمین و زمان را به هم ببافیم و‌ نگذاشتند اما فردای جام ملت‌ها چه کنیم؟

دولت باید فردای رقابت‌های آسیایی به‌صورت مستقیم به عرصه فوتبال ورود و فدراسیون را منحل کند؛ تعلیق ورزشی و احتمال کنار گذاشته شدن از جام جهانی ۲۰۲۶، جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ را به جان بخرد و فوتبال کشور را از نو بسازد.

در مدت تعلیق بازیکنان درجه یک به تیم‌های خارجی می‌روند و بازیکنان درجه ۲ عازم فوتبال بنگلادش، هند، آذربایجان و... می‌شوند. سایرین که می‌مانند می‌توانند در لیگ داخلی به عضویت باشگاه‌ها درآیند.

با پول حاصل از این صرفه‌جویی‌ها می‌توان زیرساخت‌های فوتبال را توسعه داد و به جای داشتن تیم‌های وابسته به شرکت‌های دولتی که فلسفه شکل گیری‌شان فرار از مالیات است، تیم‌های خصوصی با فلسفه قهرمانی، پرورش استعداد و ارزآوری شکل بگیرند.

ما می‌توانیم ۴ سال خودمان را تعلیق و محروم کنیم در عوض ۴۰ سال پیشرفت کنیم و می‌توانیم همین رویه غرور بدون دستاورد را ادامه دهیم و علاوه بر افزایش نفوذ فیفا در کشور، باندهای فساد را تقویت کنیم.

انتهای خبر/