به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهید «حسین امامی» نهم آذرماه ۱۳۴۸ متولد شد پدرش موسی‌الرضا و مادرش زهرا نام داشت. او در بیست و نهم اسفندماه ۱۳۶۶ به شهادت رسید.

 قسمتی از وصیت‌نامه شهید «حسین امامی» را با هم می‌خوانیم:

 بسم رب الشهداء والصدیقین

 با درود و سلام بر رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران و بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران

 ابتدا سپاس باید گفت پروردگار متعال را که مرا بر شغل پاسداری که خدمتگزاری به مردم حزب‌الله و اسلام عزیز است منت نهاد و رحمت بر پیامبران و فرستادگان او که سعادت در راه خود را به ما نشان دادند و سپاس خدایی را که مرا از خاک خلق کرد و به خاک برگرداند.

 کبوتر رها شده

 چقدر عالی است که انسان این ندای حق را پاسخ دهد و در راه او جهاد نماید، من خودم را مانند کبوتری رها شده که به‌سوی سعادت پرواز می‌کند حس می‌کنم ما که در راه اسلام چیزی ندادیم آن امام حسین (ع) بود که غریبانه در سرزمین کربلا در راه اسلام از جان و مال خانواده گذشته عمو داد، پسر داد، پسرعمو داد و بسیاری از اقوام خود را داد و برادران عزیز اگر از کشته‌شدن من باخبر شدید خواهش می‌کنم خوشحال بوده و بجای تسلیت به خانواده‌ام تبریک گفته و یاد حسین زهرا (س) و اهل‌بیت غریبش گریه کنید که من به آرزوی دیرینه خود رسیدم اگر خداوند قبول کند.

 رهرو راه حسین «ع» 

 و ای پدر و مادر وقتی که مرا از تابوتم بر می‌دارید و در خاک می‌نهید و برای شهادتم به یکدیگر تبریک می‌گویید به‌جای شعار سنگ قبرم روی آن بنویسید یکی از رهروان راه حسین (ع).

 آری یکی از رهروان راه حسینم که در صحرای کربلا خوزستان ایران می‌توانم گوشه ناچیزی از دردی که رهبر و چراغ راهمان حسین ابن علی (ع) کشیده است بچشم.

 آری پدر و عموی عزیزم مرا ببخشید که در آخرت از شما، رضا باشم.

آری خواهرم می‌دانستم که برادری نداشتی؛ اما خداوند دانا و تواناست.

 آری مادرم افتخار کن که چنین فرزندی داشتی و در راه خدا هدیه کردی.

 و ای همشهریان و ای آشنایان و دوستان وحدت داشته باشید و به دهان منافقین از خدا بی‌خبر بزنید که دیگر حال بلندشدن را نداشته باشند.

 دیگر عرضی ندارم به‌جز سلامتی شما و رزمندگان اسلام.

 خداحافظ پدر و مادرم و خواهرم و برادران مهربانم

انتهای خبر/