به گزارش « رهیاب»، 

قرآنی که امروزه در دست ماست، تجلی خدای تبارک و تعالی در قالب کلام اوست که امروزه به آسانی در اختیار ما قرار گرفته. البته رسول گرامی خدا (ص) در این راه زحمات فراوانی کشیدند و امیرالمؤمنین، علی (ع) و اولیای پس از او با فداکاری‌هایشان از حریم معارف آن، پاسداری کردند. تا جایی که ایشان و به‌ویژه حضرت سیدالشهدا (ع) شهادت در راه قرآن را برای خود برگزیدند. حاصل و دست مایۀ این همه تلاش و مجاهدت، قرآنی است که امروزه در اختیار ماست و معارف فراوانی که از آن بزرگواران در فهم بهتر و تفسیر آیات روشن‌گر آن برای ما به جای مانده است.

حال که این سرمایه‌های بزرگ معنوی رایگان در اختیار ما قرار گرفته، وظیفۀ ما در قبال آن چیست و چگونه باید با قرآن رفتار کنیم؟ آیا شایسته است که عمری بر جوان مسلمان بگذرد و شیوۀ خواندن قرآن را نیاموزد یا اگر می‌خواند، مفاهیم آن را متوجه نشود؟ ما در کنار انبوه کارهای کم ‌اهمیت یا با اهمیت روزانه چه اندازه برای قرائت قرآن، انس با قرآن و بهره‌گرفتن از معارف آن، زمان صرف می‌کنیم؟ غرض از مجموع این سؤال‌ها تشخیص و رصد کردن اهمیت قرآن در نظر ما و جایگاه آن در زندگی‌مان است. قرآن، نور و رحمت است و انسان مؤمن را چاره‌ای از انس با قرآن نیست. حضرت امام صادق (ع) فرمود:

الْقُرْآنُ عَهْدُ اللَّهِ إِلَى خَلْقِهِ فَقَدْ يَنْبَغِي لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنْ يَنْظُرَ فِي عَهْدِهِ وَ أَنْ يَقْرَأَ مِنْهُ فِي كُلِّ يَوْمٍ خَمْسِينَ آيَةً.

 قرآن پیمان خداوند است با بندگانش، شایسته است که انسانِ مسلمان در پیمان نامۀ خود نظر کند و هر روز پنجاه آیه از آن را بخواند.

این وظیفه‌ای است که حجت خدا بر عهدۀ ما قرار داده و ما را به اجرای آن توصیه کرده است. اگر ما به این وظیفه عمل کنیم و هر روز پنجاه آیه از قرآن را تلاوت کنیم، به‌طور متوسط می‌توانیم روزانه پنج صفحه از قرآن‌کریم را تلاوت کنیم، که تلاوت و توجه و تدبر در معانی آن نیز به صورت تقریبی سی دقیقه زمان می‌برد. اگر به این صورت عمل کنیم پس از چهار ماه، یک بار و در سال سه بار قرآن‌کریم را خوانده‌ایم. تردیدی نیست که خواندن قرآن در هر روز مایۀ انس با قرآن و باعث نورانی شدن قلب ما خواهد شد.

شیوۀ علما و بزرگان دین، به این صورت بوده است که همه روزه در زمان معینی قرآن را تلاوت می‌کردند و همراه قرائت به معنای آیات نیز توجه می‌کردند و این توجه با تدبر و تأمل همراه بوده است. سنت دیرینۀ ما این‌گونه بوده که غالب خانواده‌ها، به‌ویژه خانواده‌های مذهبی که صبغه‌ای از دین در آن‌ها نمایان بود، روز خود را پیش از پرداختن به هر گونه فعالیتی، ابتدا با خواندن قرآن آغاز می‌کردند، و پس از آن، هر کس در پی کار و درس خود می‌رفت.

پایان پیام/