اربعینی دیگر از راه رسید و خیل مشتاقان زیارت حرم مطهر امام حسین (ع) شیپور زیارت را با پای پیاده نواختند تا تمام سختی‌های این راه را به جان بخرند و در جمع یاران اربعینی سرور و سالار شهیدان قرار بگیرند و تماشای این جمعیت مشتاق که مصداق «حب‌الحسین یجمعنا» است نمادی از وحدت مسلمانان را به رخ جهانیان می‌کشد.

صدای پای زائرین اربعین که به گوش می‌رسد، 

دل‌ها به تب و تاب می‌افتد و این سئوال را در اذهان متبلور می‌کند که واقعاً «باز این چه شورش است که در خلق عالم است!» 

چند روزی است کاروان‌های پیاده‌روی پایتخت ایثار و مقاومت یک‌به‌یک سفر خود را آغاز کرده‌اند تا پای در سفری سراسر عشق گذارند و گرد گناهان در این راه پر از بلای عشق از تن بزدایند و گوشه‌ای از پیام اربعین را با گام‌های خسته خود، به طور زنده به دنیا نشان دهند.

این کاروان‌ها همچون سال‌های گذشته پا در مسیر کوی دوست گذاشته‌اند و به‌خوبی واقفند قدم‌گذاشتن در مسیر پیاده‌روی اربعین و زیارت کربلا کاری ساده نیست؛ اما با دو پای عشق و معرفت به حسین (ع) شدنی است که از دل برمی‌آید و در این میان خدمت‌رسانی به خیل عاشقان اباعبدالله نیز عشقی هم‌سنگ آن می‌طلبد.

پا در مسیر پیاده‌روی اربعین که می‌گذاری خیلی زود متوجه می‌شوی که این اجتماع با تمام اجتماع‌های سراسر دنیا متفاوت است. گویا خود اهل‌بیت (ع) چنین طراحی کرده بودند که در ایام اربعین نبض زمین و زمان در مسیر نجف تا کربلا بزند. شاید به همین دلیل است که امام حسن عسکری (ع) می‌فرمایند «یکی از نشانه‌های مؤمن زیارت اربعین است».

در این مسیر به‌روشنی می‌بینی که اینجا قلب عاشقان چگونه برای اربابشان می‌تپد. اگر حتی زائری کفش‌هایش ذره‌ای خاک بر آن نشسته باشد مردمی هستند از کوچک و بزرگ، پیر و جوان که گرد کفش‌های او را پاک کنند و پاهای تاول‌زده را که از کوفتگی و خستگی دیگر توان راه رفتن ندارد را مشت و مال بدهند. به‌راستی که اربعین میعادگاه عاشقان است و باید حداقل برای یک‌بار هم که شده در این مسیر عاشقی طی مسیر کرد چرا که در این مسیر ایمان، عشق، احساس و عظمت کشتی نجات بودن امام حسین (ع) را درک می‌کنیم.

و همه این‌ها خلاصه می‌شود در این جمله

شور حسین است چه‌ها می‌کند…

هر که هستیم و هر چه هستیم در یک چیز مشترکیم: بی‌سر و سامان حسینیم.

آرزویمان یکی است و آن هم زائر اربعین حسین بودن.

دردمان یکی است و آن هم رساندن خود به کاروان روان و در التهاب زینب کبری.

سوزمان یکی است و آن هم پر پرواز تا حریم حرم سیدالشهدا.

و اما حدیث سفر عشق در کلام نمی‌گنجد. هرچقدر هم مسافر این مسیر از لذت و رسیدن به معشوق بگوید تا زمانی که خودت قدم در این راه نگذاری شیرینی آن را متوجه نمی‌شوی.

آن‌ها که رفته‌اند به‌خوبی می‌دانند حال و هوای این مسیر با همه‌جا فرق دارد. گویی در آسمان‌ها گام برمی‌داری و هم‌سفر ملائک هستی... این زیبایی زمانی به اوج خود می‌رسد که به کربلا می‌رسی و تو چه می‌دانی این وصال چه حالی دارد. زمانی که دلدادگان کوی یار را نظاره می‌کنی که سر از پا نشناخته و اشک‌ریزان و با زبان خاص خود، امام حسین (ع) را صدا می‌زنند.

اما اینجا تازه اول راه است. چرا که ما آموخته‌ایم که راه قدس از کربلا می‌گذرد و تازه به کربلا رسیده‌ایم؛ لذا نباید متوقف شد. باید ادامه داد و به پیش رفت...

انتهای خبر/