به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهید عبداله عرب‌عامری، یادگار نوراله و مریم بیست و یکم اسفندماه ۱۳۴۶ در شهرستان پیشوا به دنیا آمد. خواندن و نوشتن نمی‌دانست. او نیز کارگر راه‌آهن بود. به‌عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. این شهید گران‌قدر بیست و دوم اسفندماه ۱۳۶۳ در شرق دجله بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. مزار وی در امامزاده جعفر (ع) زادگاهش واقع است.

فرازی از وصیت‌نامه شهید «عبداله عرب‌عامری» را در ادامه مرور می‌کنیم:

 با درود و سلام بیکران بر آقا امام‌زمان حضرت مهدی (عج) و با درود و سلام بر نایب بر حقش امام امت پیر جماران بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران و رهبر تمامی مستضعفان و رنج‌کشیدگان عالم و نور چشم ملت ایران و با سلام بر تمامی شهدای اسلام از صدرالاسلام تاکنون و به امید پیروزی کامل رزمندگان اسلام بر تمامی کفر جهانی و رسیدن این ملت به کربلا حسینی انشااله.

 ضمن عرض سلامی گرم خدمت پدر گرامیم. پدری که یک‌عمر برای من زحمت کشید. تا مرا به یاری خدایی اینجا رسانده و هم اکنون از عزیز خودم گذشته و من برای نبردی بی‌امان به جبهه فرستادی. خداوند در دنیا و آخرت شما را سعادتمند گرداند.

 پدر عزیزم هر چند من در دورانی که در کنار شما بودم، فرزند خوبی برای شما نبودم؛ ولی شما مرا ببخشید، زیرا من اشتباه کرده‌ام که قدر شما را ندانستم. امیدوارم که در شهادت من زیاد ناراحت نباشی و هر وقت زیاد ناراحت شدی به یاد امام حسین (ع) و خاندان و یارانش باش که چگونه امام حسین (ع) علی‌اصغر (ع) و علی‌اکبر (ع) خود را فدا کرد و ناظر شهادت آنها بود پس مرا ببخشید.

 و اما مادر عزیزم که شما را بی‌نهایت دوست دارم مادری که شب‌ها را تا صبح برای من بیدار بودی و چقدر شب‌ها که از صدای گریه من بیدار می‌شدی و من باز شما را اذیت می‌کردم و همیشه شما را ناراحت می‌کردم و هیچ‌وقت سعی نکردم که شما را راضی نگه‌دارم.

 امیدوارم مرا ببخشید و در شهادت من زیاد ناراحت نباشید؛ زیرا این راه را باید رفت و آخر باد مرد پس چه‌بهتر که انسان در راه خدا برود و بهترین مرگ‌ها شهادت در راه خداست که نصیب هرکس نمی‌شود.

 انتهای خبر/