به گزارش شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ شهید عبدالکریم امیدی، نوزدهم فروردین ۱۳۳۴، در شهرستان شوشتر به دنیا آمد. پدرش اسماعیل و مادرش دلبر نام داشت. تا پایان دوره کاردانی درس خواند. دبیر بود. سال ۱۳۶۱ ازدواج کرد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. بیستم بهمن ۱۳۶۱، در رقابیه به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

متن وصیت‌نامه شهید عبدالکریم امیدی:

 بسم‌الله الرحمن الرحیم

 و اصبروا و الله مع الصابرین

 برادران عزیز کریم و رحیم جان و همچنین خواهر عزیزم خیلی به شما علاقه‌مندم، و می‌دانم که من این راه را انتخاب کرده‌ام و خواست خدا است و شما در برابر خواست خدا تسلیم شوید و چاره‌ای نیست. از شما خواهشمندم که در شهادتم هیچ‌گونه ناراحتی در حد امکان به خود راه ندهد، چرا که آن‌وقت است که اجر شما در نزد خدا کم می‌شود و من نگران این موضوع هستم و همیشه ذکر خدا را بگویید.

انا الله و انا الیه راجعون. ما از خداییم و به سوی او بازگشت می‌نماییم.

در زندگی خود تقوا پیشه کنید

در این مصیبت هر که ایمانش بیشتر است صبرش بیشتر است و نگذارید خواهرم ناراحت شود؛ چون آگاهی او کم و تحملش کمتر است. برادران عزیز تقوا پیشه گیرید و خدای عزیز را سپاس و شکر گویید اگر حقی را در این دنیا ضایع نموده بودم، رد مظالم آن به مدت یک سال باشد.

 زندگی آبرومندانه‌ای تنها در سایه اسلام

عزیزان من توجه داشته باشید و اگر می‌توانستید در پشت جبهه حداکثر سعی‌تان را بکنید و به انقلاب و این جمهوری خدمت نمایید؛ چون تنها در سایه اسلام و جمهوری اسلامی است که انسان می‌تواند زندگی آبرومندانه‌ای داشته باشد. از تمام اهالی روستای عرب حسن بخواهید تا مرا ببخشند؛ چون مدتی در بین آن‌ها بودم.

فرزندم را یک مسلمان واقعی تربیت کنید

برادران عزیز باز هم شما را به صبر و تحمل دعوت می‌نمایم تا آنجا که می‌توانید از ناراحت شدن خودداری نمایید، تنها برای من از خداوند طلب مغفرت نمایید من شما را دعا می‌کنم و نزد خدا برای شما طلب مغفرت می‌نمایم. برادران اگر فرزندم به دنیا آمد خوب مواظب او باشید و نگذارید احساس کمبود کند و او را مسلمان واقعی بار بیاورید و تا موقعی که همسرم مایل بود از او نگهداری کند نزد او بگذارید وقتی که خواست که نزد شما باشد نزد رحیم و هر کدام از شما که صلاح دیدید ببرید.

در برابر سختی‌ها صبر و استقامت پیشه کنید

 باز هم شما را به صبر و استقامت در برابر این مصیبت و سعادت دعوت می‌نمایم و می‌دانم که شما مرا خیلی دوست دارید و من نیز همین‌طور، ولی چه باید کرد باید قیام کرد و در این قیام خون لازم است و سلام مرا به خواهرانم و برادرانم برسانید می‌دانم که خیلی ناراحت می‌شوند و از آن‌ها طلب بخشش کنید. در پایان از تمام فامیل، دوستان و آشنایان خداحافظی می‌نمایم و از آن‌ها بخشش و آمرزش می‌طلبم.
انتهای خبر/