به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع‌رسانی«رهیاب»؛ سپیده‎دم نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری، شهر «سامرا» میزبان مهمانی از سلاله پاک نبی اکرم «ص» بود، مهمانی که افتخار فرزندی یازدهمین پیشوای شیعیان حضرت امام حسن عسکری «ع» و بزرگ بانویی به نام «نرجس خاتون» نصیبش شده است.

او را «مهدی» نامیدند؛ زیرا هدایت شده‌ای است که مردم را به‌سوی حق می‎خواند، «قائم» خواندنش چون برای دفاع از حق قیام خواهد کرد، «بقیةالله» لقبش دادند، زیرا در آن روزگار تنها حجت خدا بر روی زمین است و حکمت الهی در این بود که ولادتش پنهانی، عمرش طولانی و ظهورش آرمانی باشد.

امام مهدی «ع»، یادگار پیامبران، خلاصه ابراهیم، عصاره محمد «ص»، احیاکننده سنت‌هاست. نیمه شعبان، مطلع خورشید فروزان مهدی «ع» در ظلمت تاریخ است. پیروان قائم آل محمد «ع» همچون او اهل قیام و انقلاب‌اند. مهدی «عج»، کعبه مقصود و قبله موعود امت‌هاست. غیبت کبرا، دوره آزمایش منتظران راستین حضرت مهدی «ع» است.

مهدی آمد تا سؤال چندهزارساله آدمیان جواب داشته باشد که این دنیا به کدام سو می‌رود؟ آینده این جهان چه خواهد شد؟ این سؤالات همیشه دغدغه انسان‌ها بوده است خدای مهربان سرانجام این جهان را چنان رقم زده که در عصر حکومت پربرکت بقیه الله اعظم علیه‌السلام موجودات عالمِ خلقت به کمال مطلوب دست یابند یعنی: در سرتاسر زمین گیاه می‌روید، آسمان در نهایت رحمت می‌بارد، معادن و گنج‌ها آشکار می‌شوند، خرابی‌ها اصلاح می‌گردد، زمین نورباران می‌شود، راه‌های آسمان گشوده می‌شود، عدالت بر جهان سایه می‌گسترد، گرسنگی از سراسر جهان برچیده می‌شود، امراض و بیماری‌ها بهبود می‌یابد. فحشا از گیتی برچیده می‌شود، جهانیان به‌جای حرام‌خواری از غذاهای لذیذ بهره می‌برند، حقایق کتمان شده در تاریخ فاش خواهد شد، حقایق بیکران قرآن آشکار می‌گردد، دانش و بینش در جهان افزوده می‌شود و لذت بندگی خدا در کام جان مردم می‌نشیند.

 هر جامعه و حکومتی برای حفظ، بقا و دوام خود تا رسیدن به مقصد، به رهبری آگاه نیاز دارد تا تحت‌نظر و فرماندهی او در مسیر صحیح حرکت کند و در یک سازماندهی منظم و مقتدرانه دستاوردهای گذشته خود را حفظ کند و برای آینده برنامه‎ای اساسی و مدون داشته باشد.

نیمه شعبان برای شیعیان و محبان اهل‌بیت علیهم‌السلام روز بسیار مقدسی است. چرا که روز میلاد منجی عالم بشریت حضرت ولی‌عصر «عج» است. روز میلاد بزرگ‌مردی که انسانیت، ظهور او را به انتظار نشسته و عدالت برای پای بوس قدمش لحظه‌شماری می‌کند. برای رسیدن به صبح وصال موعود باید شب وصل باخدا را پشت سر گذاشت، و تا زمانی که منتظر نباشید و عمر خویش را در طریق کسب صلاح طی نکنید نمی‌توانید شاهد ظهور مصلح موعود باشد.

 اگرچه امام‌زمان «عج» در غیبت به سر می‌برد؛ ولی وجود مبارک او عاملی جدی برای حفظ مکتب شیعه است. اعتقاد به مهدویت نگاه امیدوارانه به آینده بشریت که آرمانش رسیدن به مدینه فاضله‌ای مملو از زیبایی و برکات است و همین امیدی که لازمه‌اش مبارزه با منکرات و رذایل است باعث در امان ماندن از یأس می‌شود و از طرفی امید یکی از سرمایه‌های مهم زندگی و مایه حیات است؛ بنابراین مهدویت و اعتقاد به ظهور منجی بهترین عامل برای مقابله با تهاجم فرهنگی دشمن است.

شیعه در طول تاریخِ هزار و چهارصد و اندی ساله خود به انواع بلاها و سختی‎ها گرفتار شده است و آنچه به‌عنوان نیرویی بزرگ و پشتوانه‎ای استوار او را به ایستادگی و تسلیم‌نشدن و حرکت واداشته، امید به آینده سبز است، آینده‎ای که خواب‌وخیال، افسانه و داستان نیست، آینده‎ای که اگر آماده باشیم نزدیک و نزدیک‌تر می‎شود.

 شیعه در انتظارهمان روزی است که وعده به حق الهی تحقق پیدا خواهد کرد و به امید آن روزی که با ظهورش عدالت بر کرسی فرمانروایی تکیه زند تا هر چیز و هر کس در جای خود قرار بگیرد و جهان و جهانیان به آرزوی دیرینه خود برسند و ستم و ستمگری از گستره گیتی رخت بربندد؛ چراکه حکومت حضرت مهدی «عج» حکومتی جهانی را متحول می‌سازد و او موعود همه بشریت است و تحقق‌بخش آمال و آرزوهای نیک همه انسان‌ها.

 شهید مرتضی آوینی می‌گوید: او می‌آید مثل آفتاب صلوة ظهر که هیچ ابری جلودار او نیست. در برق نگاهش رازهای پنهان آشکار است. سخاوتی بالاتر از ابر از انگشتان او می‌تراود، بالاتر از آسمان، آشکارتر از خورشید. ظهور می‌کند که: خورشید جرقه‌ای است برافروخته از شعله‌های نگاهش. او می‌آید؛ از افق‌های مبهم و نامعلوم، از خدا آباد شهر نور، تب ظهورش، به تکبیر نمازهایمان تابیده است؛ غریو مرگ بر شیطان و شیطان بزرگ، بر لبه شمشیر بوسه می‌زند. او می‌آید.

 صمیمی‌تر از باران در فصل ترک‌خوردن زمین‌های بایر، در اشتیاق وصلت باغ با جویبار... چشم به راه باش که زمان نزول آیه رحمت چندان نخواهد پایید. به یک‌چشم به هم زدن ام‌القری را ستاره‌باران می‌کند. سیاهی شب را از دامن سپیده بر می‌دارد.

 بعثت فرودآمدن نور است در طبیعت. غدیر، تداوم حکومت نور است در زمین. عاشورا، ذبح عظیم است برای نجات‌دادن حکومت نور و مهدی، انفجار نور است در استغراق ظلمت. هرچه جهان ظلمانی‌تر گردد و تاریک شود، طلب روشنایی لازم‌تر و محسوس‌تر خواهد شد. هنگامی‌که آفاق را ظلمت فراگیرد نور شناسان نورطلب به پا می‌خیزند و به بیداری جامعه و آماده‌سازی یاران مهدی دست می‌یازند، تا همه در جستجوی خاور انوار برآیند و تا به طلب «طلعت رشیده» و «غرّه حمیده» بشتابند، و تا دست نیاز به درگاه خدای بی‌نیاز بردارند و آن ذخیره الهی و منجی نهایی را بطلبند... و روزی امواج این واقعه بزرگ در جام خورشید خواهد ریخت و نسیم‌ها از کران تا کران دشت‌ها و آبادی‌ها بر فضای چنان دولتی خواهد وزید.

 پیامبر اکرم (ص) در این باره می‌فرمایند: اگر از عمر دنیا تنها یک روز باقی بماند خداوند آن روز را به‌قدری طولانی خواهد ساخت تا مردی از فرزندان من ظاهر شده دنیا را پس از پر شدن از ظلم و ستم با عدل و داد پر سازد. آن روز عدل و مساوات همه‌گیر خواهد شد. نابسامانی‌ها از میان خواهد رفت. ستم‌ها و جهل‌ها از جان رخت خواهد بست، دل‌ها منوّر، عقل‌ها کامل، دانش‌ها واقعی و جان‌ها سرشار خواهد شد، زندگی‌ها پاک، امتیازهای پست مادی نابود خواهد شد، آن روز عصمت جاودان زنده خواهد شد و عینیت ایمان قوام خواهد یافت.

انتهای خبر/