محمدجواد حیدری در گفتگو با خبرنگار شبکه اطّلاع‌رسانی «رهیاب»؛ اظهار کرد: نگرش سیستمی به مسائل، حکم مسئله را تغییر می‌دهد.

وی افزود: اگر از فقها سؤال کنند که چنانچه فردی پلاستیک و زباله خویش را، در کوچه یا خیابان یا بیابان یا دریا و ساحل دریا بیندازد، حرام است؟

می‌گوید: خیر؛ دلیلی بر حرمت آن وجود ندارد.

عضو هیات علمی گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه قم و پژوهشگر فقه محیط‌زیست گفت: اما اگر سیستمی به مسائل زیست محیطی نگاه کنیم و به این نکته توجه کنیم که اینجا ضرر این طور نیست که موردی باشد؛ بلکه فرآیندی است؛ یعنی وقتی من پلاستیک را می‌اندازم و پلاستیک در جامعه به وفور در اختیار همه است و فرهنگ عمومی می‌شود؛ یعنی دیگری هم می‌بیند من می‌اندازم او هم می‌اندازد؛ پس من با این عمل دیگران را نیز دعوت و تشویق نموده ام و موجب اضرار جمعی به محیط زیست شده ام.

وی بیان کرد: وقتی شما ضرر را فرایندی تعریف می‌کنید، می‌بینید که شما به‌عنوان یک عنصر فعال، در یک فرآیندی قرار می‌گیرید که دیگران را هم با این کارتان دعوت می‌کنید به این کار و ممکن است در یک زمان ده‌ها و صدها نفر این کار را بکنند و شما هم موجب و باعث این فرایند آسیب زدن به محیط‌زیست هستید.

حیدری عنوان کرد: در این صورت، به حکم عقل و نقل و براساس قاعده فقهی لاضرر می‌توانید رها سازی پلاستیک و زباله در طبیعت را حرام شرعی به حساب بیاورید.

وی افزود: جریان آلودگی آب‌وخاک، هوا، فضا، دریا و تخریب جنگل..... هم به همین منوال است.

حیدری بیان کرد: این مساله منحصر به اضرار به محیط‌زیست نیست بلکه ده‌ها مصداق اجتماعی دیگر دارد.

عضو هیات علمی گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه قم و پژوهشگر فقه محیط‌زیست گفت: وظیفه کارگزاران در حکمرانی مسئولانه این است که در قانون‌گذاری و اجرا و نیز رسیدگی قضائی به مسئولیت‌های کیفری ومدنی، به این مسائل به صورت سیستمی نگاه کنند نه موردی.

وی در خصوص رسالت مبلغان بیان کرد: ازرسالت‌هایی مهم اساتید و مبلغان و نهاد علم و دین این است که مسائل را سیستمی تحلیل و تبیین کنند.

انتهای خبر/